In reply to @japethvernon:matrix.org
hello! May lalabas bang statement ukol sa kalagayan ng Syria soon?

prwc_info: thanks kas!

Yung gusto ko sanang itanong:

1. Ano ba ang iba't ibang pwersa na nakikipaglaban sa Syria? Ano't ano ang kanilang mga pagganyak at sino sino ang sumusuporta sa kanila?
2. Ano ang partikular na kalagayan ng Syria lalo na ang pangkasaysayang bakgrawnd na nakadulot sa kasulukuyang gera-sibil?
3. Ano ang relasyon ng imperyalismong US-EU-Japan at imperyalismong Rusya-Tsina tsaka ang expansyonistang Turkey sa kasulukuyang mga pwersang armado sa Syria at ano ang implikasyon ng bawat isa? Meron bang mga pwersa na nagtataguyod ng tunay na pagkakamakasarili o independensya sa harap ng imperyalistang pandarambong?
4. Ano ang mga tungkulin ng mga rebolusyonaryong pwersa ngayon lalo na na lumiligalig ang buong mundo sa bisperas ng digmaang pandaigdig? Ano ang mga tungkulin din ng mga legal na demokratikong pwersa para masuportahan ang tunay na demokrasya at kalayaang pambansa at panlipunan?

Condemn railroading of ratification of Japan-Philippines Reciprocal Access Agreement

Marco L. Valbuena, Chief Information Officer
Communist Party of the Philippines

December 16, 2024

The Communist Party of the Philippines (CPP) joins the Filipino people in strongly condemning the Philippine Senate for railroading the ratification of the Japan-Philippines Reciprocal Access Agreement which completely blindsided the Filipino people.

The Party condemns the Marcos regime for signing the Japan-Philippines RAA which will pave the way for the entry of large numbers of Japanese military forces in the Philippines and for the prepositioning of their war vessels and weapons in the country.

The RAA further erodes and tramples on Philippine national sovereignty. By signing the agreement, Marcos completely took away the Philippines' capacity to exercise an independent foreign policy. It firmly binds the county into the US Indo-Pacific Strategy, under which Japan plays an important role as a junior imperialist power in the US plan to contain and counter China.

With the RAA, Marcos is practically erasing from the nation's memory the brutal history of colonial occupation and abuses perpetrated by Japanese fascist troops against the Filipino people.

Imperialist Japan is bound to take advantage of the RAA to turn the Philippines into its launching pad for international naval operations, which are becoming increasingly aggressive against China.

The Filipino people must oppose the Japan-Philippines RAA and demand its abrogation. Instead of promoting peace in the South China Sea, the military agreement will only fuel further armed tensions and drag the country further into inter-imperialist conflicts.

No holiday ceasefire amid Marcos' relentless war of suppression and martial law in the countryside

Marco L. Valbuena, Chief Information Officer
Communist Party of the Philippines

December 17, 2024

The Communist Party of the Philippines and the New People's Army cannot declare a holiday ceasefire in the face of the Marcos regime's relentless war of suppression, offensive military operations and imposition of martial law in the countryside.

In its desperation to crush the people's resistance, the AFP is presently undertaking military operations across the country against the Party and NPA. To boost its public image, the AFP has intensified its war of disinformation by making the ludicrous claim that the New People's Army has only "one weakened" guerrilla front. This is, however, belied by their own actions. Billions of pesos are currently being squandered in large-scale military deployments and offensives of the AFP across all regions in the country.

Behind the façade of its "insurgency-free" propaganda declarations, the Marcos regime, through the AFP has imposed virtual martial law in many interior villages in Ilocos Norte, Abra, Kalinga, Cagayan, Isabela, Bulacan, Aurora, Laguna, Quezon, Mindoro Oriental, Mindoro Occidental, Camarines Norte, Albay, Sorsogon, Masbate, Capiz, Aklan, Negros Occidental, Negros Oriental, Northern Samar, Eastern Samar, Samar, Surigao provinces, Agusan provinces, Bukidnon, Davao del Norte, Lanao provinces, and elsewhere.

This war of suppression being waged by Marcos and the Armed Forces of the Philippines (AFP) is characterized by wanton violation of political and civil rights, as well as of international humanitarian law.

It is marked by:

• military occupation of several hundred rural villages
• brutal aerial bombings and shelling of communities
• imposition checkpoints to restrict people's movements
• preventing peasants from tending their farms resulting in economic losses
• food blockades and restrictions on commerce
• the active promotion of soldiers of drug use, pornography and other anti-social vices among the community youth
• night-long drinking sessions of AFP soldiers and indiscriminate firing of weapons when drunk
• involvement of AFP soldiers in increasing number of incidents of sexual molestation and rape of women
• forced recruitment in the CAFGU
• forcing people to render labor and service (such as fetching bath water) for soldiers in their detachments
• incessant house-to-house harassment of the peasant masses on the pretext of the AFP's "surrender drive"
• rising number of cases of abductions and extrajudicial killings, massacres, unlawful arrests, torture of civilians; and
• land grabbing and economic displacement of peasants and minority peoples in favor the destructive mining operations, plantations and infrastructure projects.

Millions of people suffer from all forms oppression under the Marcos regime's war of suppression. In addition, they suffer from Marcos' gross neglect of the welfare of millions of victims of recent calamities. They are to set to suffer even more next year with the budgetary cuts on health and education, and increased budget for fascism (with the further rise in the budget of the AFP and the NTF-Elcac) and corruption (with the bloated budget for the DPWH and Marcos' anomalous infrastructure projects).

The situation compels the New People's Army to firmly wage armed resistance and stage tactical offensives, especially against the most detested fascist troops responsible for the extrajudicial killings, massacres and all forms of terrorism. This is by way of defending the people and responding to their growing clamor for justice and an end to martial law in their areas.

In anticipation of the holidays and the upcoming 56th anniversary of the Communist Party of the Philippines, units of the NPA and local peasant mass organizations in the countryside are busy preparing meetings and small assemblies in order to celebrate past victories, take stock of weaknesses and strengths, and reaffirm their resolve to wage greater struggles in the coming year.

The successive "insurgency-free" declarations over the past weeks by Marcos officials and military officers are mere smokescreen for the virtual imposition of martial law in the countryside. These only strengthen the resolve of the Filipino people, the Party and the New People's Army to spread the flames of the people's war. With their indomitable spirit of resistance and determination to fight, the revolutionary armed struggle is invincible and will not be defeated, this year or ever.

Walang tigil-putukan ngayong kapaskuhan dahil sa walang humpay na gera ng panunupil at batas militar sa kanayunan

Marco L. Valbuena, Chief Information Officer
Communist Party of the Philippines

December 17, 2024

Hindi makapagdedeklara ng tigil-putukan ngayong kapasukhan ang Partido Komunista ng Pilipinas at Bagong Hukbong Bayan sa harap ng walang humpay na gerang panunupil ng rehimeng Marcos, mga opensibong operasyong pangmilitar at pagpapataw ng batas militar sa kanayunan.

Sa desperasyong durugin ang paglaban ng bayan, kasalukuyang nagsasagawa ang Armed Forces of the Philippines (AFP) ng mga operasyong militar sa buong bansa laban sa Partido at BHB. Para pagandahin ang imahe nito sa publiko, pinaigting ng AFP ang gerang disimpormasyon upang papaniwalain ang publiko sa kabulastugang "isang pinahinang" larangang gerilya na lamang ang hawak ng Bagong Hukbong Bayan. Subalit pinabubulaanan ito mismo ng kanilang sariling kilos. Milyun-milyong piso ang kasalukuyang nilulustay sa malalaking pagpakat ng pwersa at opensiba sa lahat ng rehiyon sa bansa.

Sa likod ng mga "insurgency-free" na deklarasyong pampropaganda, ipinapataw ng rehimeng Marcos, sa pamamagitan ng AFP, ang sa aktwal ay batas militar sa maraming interyor na barangay sa Ilocos Norte, Abra, Kalinga, Cagayan, Isabela, Bulacan, Aurora, Laguna, Quezon, Mindoro Oriental, Mindoro Occidental, Camarines Norte, Albay, Sorsogon, Masbate, Capiz, Aklan, Negros Occidental, Negros Oriental, Northern Samar, Eastern Samar, Samar, mga prubinsya sa Surigao, mga prubinsya sa Agusan, Bukidnon, Davao del Norte, mga prubinsya sa Lanao , at iba pa.

Ang digmang panunupil na ito na isinasagawa ni Marcos at ng AFP ay kinatatangian ng walang habas na pagyurak sa mga karapatang pampulitika at sibil, pati na rin sa mga internasyunal na makataong batas.

Kinatatampukan ito ng sumusunod:

• okupasyon ng militar sa ilandaang barangay sa kanayunan
• brutal na paghuhulog ng bomba mula sa ere at panganganyon ng mga komunidad
• pagpapataw ng mga tsekpoynt upang limitahan ang paggalaw ng mga tao
• pagharang sa mga magsasaka na magsaka sa bukid na nagreresulta sa pagkalugi
• pagboblokeyo sa pagkain at paghihigpit sa komersyo
• aktibong paghikayat ng mga sundalo ng paggamit ng droga, pornograpiya at iba pang mga anti-sosyal na bisyo sa mga kabataan sa komunidad
• mga magdamagang inuman ng mga sundalo ng AFP at walang pakundangang pagpapaputok ng mga baril kapag nalasing
• pagkakasangkot ng mga sundalo ng AFP sa dumaraming insidente ng pang-aabuso at panggagahasa sa mga kababaihan
• sapilitang rekrutment sa CAFGU
• pwersahang pagpapatrabaho at pang-aalila ng mga sundalo sa mga tao para sa kanilang mga detatsment (tulad ng pag-igib ng tubig pampaligo)
• walang humpay na pagharas sa mga magsasaka sa pagbabahay-bahay sa tabing ng "pagpapasurender" ng AFP
• pagtaas ng bilang ng mga kaso ng pagdukot at ekstrahudisyal na pamamaslang, mga masaker, hindi makatarungang pag-aaresto, pagtortyur sa mga sibilyan; at
• pang-aagaw ng lupa at pagpapalayas sa mga magsasaka at mga katutubong mamamayan para sa mga mapangwasak na operasyon ng pagmimina, mga plantasyon at mga proyektong pang-imprastruktura.

Milyun-milyon ang nagdurusa sa lahat ng uri ng pang-aapi sa ilalim ng gerang panunupil ng rehimeng Marcos. Dagdag pa, nagdurusa rin sila sa malubhang pagpapabaya ni Marcos sa kapakanan ng milyun-milyong biktima ng mga kamakailang kalamidad. Lalo pa silang magdurusa sa susunod na taon dahil sa mga pagkakaltas ng badyet sa kalusugan at edukasyon, at pagtaas ng badyet para sa pasismo (kasama ang karagdagang badyet ng AFP at NTF-Elcac) at korapsyon (kasama ang napakalaking badyet para sa DPWH at maaanomalyang proyekto pang-imprastruktura ni Marcos).

Ang sitwasyon ay nagtutulak sa Bagong Hukbong Bayan na matatag na isulong ang armadong paglaban at maglunsad ng mga taktikal na opensiba, laluna laban sa pinakakinasusuklamang tropang pasista na responsable sa mga esktra-hudisyal na pamamaslang, mga masaker at lahat ng uri ng terorismo. Ito ay upang ipagtanggol ang taumbayan at tugunan ang kanilang lumalakas na panawagan para sa katarungan at pagwawakas sa batas militar sa kanilang mga lugar.

Bilang paghahanda sa nalalapit na pagdiriwang ng ika-56 na anibersaryo ng Partido Komunista ng Pilipinas, ang mga yunit ng BHB at mga lokal na organisasyon ng masa ng mga magsasaka sa kanayunan ay abala sa paghahanda ng mga pagpupulong at maliliit na pagtitipon upang ipagdiwang ang mga nakaraang tagumpay, tasahin ang mga kahinaan at kalakasan, at muling pagtibayin ang kanilang kapasyahan na maglunsad ng mas malalaking pakikibaka sa susunod na taon.

Ang sunud-sunod na mga deklarasyong "insurgency-free" sa nakaraang mga linggo ng mga upisyal ni Marcos at mga upisyal ng militar ay panabing lamang sa katotohanang nakapataw ang batas militar sa kanayunan. Ito ay nagpapalakas lamang ng loob ng sambayanang Pilipino, ng Partido at ng Bagong Hukbong Bayan na lalong ikalat ang apoy ng digmang bayan. Taglay ang di-natitinag na diwa ng pakikibaka at determinasyong lumaban, tiyak na hindi magugupo ang rebolusyonaryong armadong paglaban, ngayong taon man o kailanpaman.

Strengthen utmost the Party on its 56th anniversary! Lead the people’s struggles against the US-Marcos regime and advance the revolution!

Central Committee
Communist Party of the Philippines
December 26, 2024

Holding high the Red banner of Marxism-Leninism-Maoism and ever determined to lead the Filipino people’s national democratic revolution, the Central Committee of the Communist Party of the Philippines extends its ardent revolutionary greetings to all the Party’s cadres and activists, Red fighters of the New People’s Army, allies in the National Democratic Front and the broad masses of the Filipino people, on the occasion of the Party’s 56th founding anniversary.

On this occasion, we call on the entire Party and all revolutionary forces to:

Deepen and broaden the rectification movement! Further strengthen the Party! Strike deeper roots among the masses and firmly lead their struggle against the US-Marcos fascist and bureaucrat capitalist regime! Persevere in advancing the people’s democratic revolution!

Today, we honor Ka Jose Maria Sison, founding chair of the Central Committee, whose Marxist-Leninist-Maoist theoretical writings continue to illuminate the revolutionary path of the Filipino people. The new generation of Party cadres and fighters will forever remember and draw inspiration from Ka Joma’s lifelong communist dedication to the proletariat and all oppressed and exploited classes.

We pay tribute to all the heroes and martyrs of the Filipino people who led selfless lives for the Filipino people’s national democratic cause. We give special recognition to all Party leaders and Red fighters of the New People’s Army who fell in the course of waging people’s war and fighting the US-Marcos fascist regime during the past year. Their names are forever etched in the annals of the Philippine revolution.

On the occasion of the Party’s anniversary, we also extend militant revolutionary greetings to all anti-imperialist, progressive and democratic parties, organizations and movements around the world resisting US imperialism and fighting imperialist wars and threats of war. We extend fraternal greetings to all communist revolutionary forces who are studying, promoting and applying Marxism-Leninism in their countries, and leading the workers and people in the struggle for national liberation and socialism.

We mark the Party’s 56th anniversary acutely aware how the rapidly worsening international and domestic economic and political crisis is generating conditions favorable for waging revolutionary struggle.

The global capitalist system continues to be marked by economic slowdowns, widespread unemployment, and growing threats of stagflation and recessions. The US imperialists are fuelling and stoking armed conflicts in Europe, the Middle East and Asia. Workers and peoples are resisting imperialist wars, proxy wars, fascist oppression, public spending cuts, rising prices, and are raising their voices for higher wages and other urgent democratic demands.

The ruling system in the Philippines is mired in economic and political crisis. The socioeconomic conditions of tens of millions of Filipinos are sharply deteriorating from the relentless decline of the import-dependent and export-oriented local economy. The constant weakening of local agricultural and industrial production results in rising unemployment and widespread economic displacement. On the other hand, foreign capitalist profits and domestic oligarch wealth continue to soar from the exploitation of workers and natural resources and from debt-financed public spending and subsidies. Corruption and political repression has worsened under Marcos’ bureaucrat capitalist and fascist regime. The ruling system is mired in an increasingly virulent political crisis. The Marcos regime’s subservience to US geopolitical interests is pulling the country into the vortex of inter-imperialist war.

The worsening economic and political crisis of the ruling system under the Marcos regime continues to rouse the Filipino people to take action and wage collective resistance to fight for their urgent demands. This is generating ever favorable conditions for the Party to strike deeper and wider roots among the masses in order to lead them in the struggle against the US-Marcos regime.

I. Amid capitalist stagnation, imperialism fuels wars and incites resistance

The capitalist world is wracked by conflicts arising from contradictions between the monopoly bourgeoisie and proletariat, between imperialism and peoples in oppressed nations, between imperialism and countries asserting national sovereignty, and between rival imperialist powers. Presently, the rapidly intensifying inter-imperialist conflicts form the principal contradiction defining the current world situation, as US imperialism stokes and fuels wars in different parts of the world.

The capitalist system continues to be wobbled by the overproduction of major commodities, with persistent overcapacity and the piling up of unsold inventories of manufactured goods (including consumer electronics, household items, cars, machinery, steel and construction materials) and agricultural products (soy beans, wheat, corn and others). This is resulting in intense capitalist competition to wrest control of markets, as well as sources of raw materials to produce more for less. Resulting bankruptcies, mergers and acquisitions lead to further concentration of capital in the hands of a few monopolists.

Global capitalism remains mired in economic and financial crisis. It has been in a state of stagnation of slow growth for more than one decade and a half, with many leading capitalist countries constantly teetering on the brink of a recession. The post-pandemic “rebound” failed to attain previous production levels. Global economic growth is not expected to go beyond 3% this year and the next. There is rapid destruction and deterioration of productive forces amid closures and layoffs. Workers and toiling people suffer declining socioeconomic conditions while the biggest capitalist billionaires continue to accumulate wealth. The deepening constraints on the purchasing power of the working class creates the bottleneck in consumption relative to production. Growing protectionism and geopolitical tensions disrupt trade flows and create market barriers which only exacerbate overproduction.

As ever, aggregate demand is propped up by debt rather than increasing the wages and purchasing power of the working classes. Global debt has ballooned to $322.9 trillion, rising by $12 trillion in the first three quarters of 2024. This is equivalent to 326% of global gross domestic product (GDP). A large chunk of foreign debt in 2024 went to fund infrastructure projects that facilitate the entry of multinational companies, including those that are now being packaged under so-called “green economy” (solar, nuclear power projects). In 2023, a total of $1.4 trillion went to servicing foreign debt. More than 35 countries are burdened by debt and are on the brink of defaulting on payments. Bloating financial sectors are creating speculative bubbles in stocks, real estate and even cryptocurrencies.

The US economy remains in the rut of stagnation with growth expected to reach only 2.7% this year. It is burdened with a $35.5 trillion debt, which is 123% of the total size of its economy. Official statistics claim around 16 million American workers are either unemployed or underemployed, but independent estimates put the number at 110 million functionally unemployed. While the 20 American billionaires worth $2.7 trillion continue to amass wealth, an estimated 43 million Americans live in poverty, suffering from deteriorating socioeconomic conditions amid rising inflation, growing household debt, low wages, increase in the number of homelessness, and lack of access to public health care. The financial and stock market boom in the US from global money seeking safe haven momentarily support the US economy but is a critical financial flashpoint.

The biggest European economies are also facing stagnation. After sliding into a recession last year, the UK economy is not expected to grow beyond 1% this year. The German economy is expected to contract by 0.2% this year from a decline of 0.3% last year, following weak demand for manufactured goods. Facing record-high public deficits, the economy of France is not expected to grow beyond 1.1% this year, and 0.9% next year. Workers and people in Europe face job insecurity, worsening living conditions, terms of employment, austerity measures resulting in reduced access to social services, and insufficient wages that are not able to cope with the rising cost of living.

The Japanese economy remains in a prolonged state of stagnation. It is estimated to grow by less than 1% this year. It is being crippled by an $8.6 trillion debt that exceeds the size of its economy by 250%. The economy of China is expected to grow not more than 5% in 2024, slower than last year and slowest since the 1990s. It is wobbled by a real estate crisis amid excess residential housing, reduced investments and unpaid debts by real estate developers, rising household debt and slowdown in domestic consumer spending. Amid the generalized weakening of the global economy, China is looking for ways to boost its economy amid the overproduction inherent in the capitalist path where productive forces exceed the market’s ability to absorb goods. It is already facing the contradictions inherent in the capitalist trajectory of development.

The overwhelming majority of countries in Asia, Africa and Latin America remain backward and agrarian, and serve as exporters of raw materials, or as providers of cheap labor for multinational corporations. Global capitalist stagnation has resulted in lower demand for cheap exports, and has slowed down foreign investments in assembly-line manufacturing. They are overburdened by rising trade deficits and levels of debt. Majority of people suffer from worsening socioeconomic conditions, marked by poverty, hunger, illiteracy, malnutrition, and disease, and the severe impact of climate disasters, resulting from years of imperialist plunder of their land.

The global capitalist stagnation is intensifying economic and political conflicts between the major imperialist powers. While the US continues to push neoliberal policies to open the economies of its semicolonies and its capitalist rivals, it has implemented increasingly protectionist measures over the course of the past decade and a half, in an attempt to revive domestic industrial production.

The US government under Biden poured close to $40 billion to support semiconductor production with the aim of controlling 30% of global supply, putting it in the direct path of Taiwan and Japan. It increased tariff rates on various types of commodities imported from China. In addition, it has imposed economic and financial sanctions on Russia, with the specific aim of cutting Russian exports of oil and natural gas to Europe. Incoming US president Trump has declared plans to further increase tariffs against China, as well as against imported commodities from Mexico and Canada.

The US push for protectionist measures has been met with countermeasures by its imperialist rivals. On the initiative of Russia and China, the BRICS (Brazil, Russia, India, China and South Africa) was recently expanded to include four more countries (Egypt, Ethiopia, Iran and the United Arab Emirates), aside from declaring plans to add 13 other “partner” countries. Efforts are also being pushed to develop an alternative financial system such as the BRICS cross-border payment initiative, central bank digital currencies, and other systems to promote trade independent of the US dollar, making these less vulnerable to US sanctions.

Increasingly hostile economic competition arising from the attempt of the US monopoly bourgeoisie to counter its strategic decline has led to intensifying military conflicts. The imperialist US is the most bellicose among the imperialist powers as it tries to push back against its rivals in the hope of re-establishing itself as the sole superpower. It is currently the principal purveyor of war around the world. It is actively stoking and fueling the wars with the objective of wresting strategic resources from the control of its rivals. The return of Donald Trump as US president has emboldened the rise of neofascist groups in the US. His more aggressive push for American protectionist policies is set to further fuel inter-imperialist conflicts, both with China and Russia, as well as with traditional US allies.

By arming Ukraine and positioning its weapons near the country’s eastern border with Russia, the US succeeded in provoking Russia’s 2022 assault. It has since provided Ukraine with more than $115 billion in aid, more than half of which is in the form of weapons to cause the prolongation of the war with the aim of wearing down Russia. The Further escalating the war, the US recently “authorized” Ukraine to fire mid-range missiles into Russia, which Russia responded to with the first-time use of hypersonic missiles.

The US continues to support the genocidal war of Zionist Israel against the Palestinian people in Gaza which has killed more than 45,000, including 17,000 children, and injured close to 110,000 people. It has given Israel close to $18 billion in military aid, including the bombs and missiles used by Israel in the bombardment and shelling of Gaza. The US also gave tacit approval and support for Israel’s airstrikes against Iran in October, and against Lebanon last November which killed 3,800 people and caused injuries to close to 16,000. The US colluded with Israel, Turkey, the UK and NATO forces to cause the ouster of Syrian President Bashar al-Assad (who had allowed Russia to maintain a military base) and collapse of the Syrian government. The US imperialists have since supported Israel in occupying the Golan Heights, launching airstrikes and pushing deeper into Syria, while it pushes for greater control and influence in the formation of a new government.

While fueling the wars in Ukraine and the Middle East, US overseas military forces are thrusting mainly in what it calls the Indo-Pacific region, in line with its “pivot to Asia,” with the principal aim of encircling and containing China and targeting the Democratic People’s Republic of Korea (DPRK). It continues to reinforce its military bases in Japan and South Korea, as well as those in the Philippines. It has pushed Japan to increase its military spending and expand its military forces to augment US military forces. It is using the Philippines as a base for operations in the South China Sea that aims to raise the temperature of conflict with China.

The US also continues to carry out political and military intervention against countries asserting national sovereignty. It has staged all forms of subversion against the governments in Venezuela, Cuba and other countries in Latin America. It is also targeting Iran, which has stood firmly against US intervention in the Middle East.

Imperialist crisis and wars are generating mass struggles and all forms of resistance. Broad alliances are being established between anti-imperialist people’s movements, as well as governments opposed to US interventionism. Venezuela has taken the initiative of establishing an anti-fascist united front against US imperialism.

Major workers struggles have erupted in the US and other major capitalist countries to demand higher wages and better working conditions, including the strike by 50,000 American port workers last October, and by 33,000 workers at Boeing company. Hundreds of thousands of workers went on strike in France protesting budget cuts to public services. German workers went on nationwide strike last October to demand higher wages. Major workers’ strikes were also staged in Belgium, Finland, Italy, Spain, The Netherlands, Cyprus and other countries. Massive workers protests were held in South Korea demanding the ouster of the sitting president. Major protest actions also continue to be staged across the world demanding the US to stop exporting arms to Israel and calling for an end to the Zionist genocide of Palestinians. Amid widespread workers struggles, conditions have become fertile, especially in capitalist countries, for militant workers alliances and councils to emerge to serve as broad united front in their fight for economic and political demands.

In the majority of countries around the world where semicolonial and semifeudal conditions persist, the broad masses of workers and peasants, semiproletariat and petty-bourgeois and other oppressed classes and sectors are waging militant struggles to fight for their economic and political rights, against puppet and corrupt governments. They are waging all forms of resistance to advance their cause for national liberation, particularly from US imperialist domination.

International people to people solidarity movements and organizations continue to expand. They have chalked major achievements in implementing the resolutions of the International People’s Tribunal on international humanitarian law, including that on the situation in Palestine. This is shown by successive global assemblies which were all unprecedented in size and breadth.

The struggles for national liberation of the oppressed classes and people in semicolonial and semifeudal countries are in parallel to the struggles of governments defending their national sovereignty and fighting US imperialist aggression, intervention and subversion.

Armed resistance also continues to be waged by peoples around the world, fighting for national liberation. The revolutionary forces of Palestine remain steadfast in their armed struggle against Israeli occupation of their land. The Kurdish people are also waging armed resistance to establish an independent country. Ethnic minority groups and their armies continue to fight the fascist Tatmadaw regime in Myanmar. Revolutionary armed struggle continues to be waged in India as they fight the brutal war of the fascist Modi regime. Communist parties also continue to lead armed resistance in Turkey, Colombia, the Philippines and other countries.

Ubos-kayang palakasin ang Partido sa ika-56 na anibersaryo nito! Pamunuan ang sambayanan sa pakikibaka laban sa rehimeng US-Marcos at isulong ang rebolusyon!

Komite Sentral
Partido Komunista ng Pilipinas
Disyembre 26, 2024

Habang mataas na itinatanghal ang Pulang bandila ng Marxismo-Leninismo-Maoismo at taglay ang higit na determinasyong pamunuan ang pambansa-demoktratikong rebolusyon ng mamamayang Pilipino, ipinaaabot ng Komite Sentral ng Partido Komunista ng Pilipinas ang nag-aalab na pagbati nito sa lahat ng mga kadre at aktibista ng Partido, mga Pulang mandirigma ng Bagong Hukbong Bayan, mga alyado sa National Democratic Front at malawak na masa ng sambayanang Pilipino sa okasyon ng ika-56 anibersaryo ng pagkakatatag ng Partido.

Sa okasyong ito, nananawagan kami sa buong Partido at lahat ng rebolusyonaryong mga pwersa na:

Palalimin at palawakin ang kilusang pagwawasto! Ibayong palakasin ang Partido! Umugat nang mas malalim sa masa at pamunuan ang kanilang paglaban sa pasista at burukrata-kapitalistang rehimeng US-Marcos! Magpunyagi sa pagsulong ng demokratikong rebolusyong bayan!

Ngayong araw, nagpupugay kami kay Ka Jose Maria Sison, tagapangulong tagapagtatag ng Komite Sentral, na nag-akda ng mga sulating teoretikal na patuloy na nagbibigay-tanglaw sa rebolusyonaryong landas ng mamamayang Pilipino. Habampanahong aalalahanin ng bagong henerasyon ng mga kadre ng Partido at mandirigma at paghahalawan ng inspirasyon ang buong buhay ng komunistang dedikasyon ni Ka Joma sa proletaryado at sa lahat ng inaapi at pinagsasamantalahang mga uri.

Pinararangalan namin ang lahat ng mga bayani at martir ng mamamayang Pilipino na walang pag-iimbot na nag-alay ng buhay para sa pambansa-demokratikong adhikain ng mamamayang Pilipino. Binibigyan namin ng natatanging pagkilala ang lahat ng mga lider ng Partido at mga Pulang mandirigma ng Bagong Hukbong Bayan na nabuwal sa pagsusulong ng digmang bayan at paglaban sa pasistang rehimeng US-Marcos sa nagdaang taon. Ang kanilang mga pangalan ay habampanahong nakatala sa kasaysayan ng rebolusyong Pilipino.

Sa okasyon ng anibersaryo ng Partido, ipinaaabot din namin ang militanteng rebolusyonaryong pagbati sa lahat ng anti-imperyalista, progresibo at demokratikong mga partido, organisasyon at kilusan sa buong mundo na lumalaban sa imperyalismong US at nakikibaka sa imperyalistang mga gera at banta ng gera. Ipinaaabot namin ang pagbati ng pakikipagkapatiran sa lahat ng rebolusyonaryong komunista na nag-aaral, nagtataguyod at naglalapat ng Marxismo-Leninismo sa kani-kanilang mga bansa, at namumuno sa mga manggagawa at mamamayan sa kanilang pakikibaka para sa pambansang paglaya at sosyalismo.

Ginugunita natin ang ika-56 na anibersaryo ng Partido na matalas na sapol kung paaanong ang mabilis na lumulubhang internasyunal at lokal na krisis sa ekonomya at pulitika ay lumilikha ng mga kundisyong paborable sa paglulunsad ng rebolusyonaryong pakikibaka.

Ang pandaigdigang sistemang kapitalista ay patuloy na kinatatangian ng mga pagtumal sa ekonomya, malawakang disempleyo, at lumalaking banta ng istagplasyon at resesyon. Pinapaypayan at inuudyukan ng imperyalistang US ang armadong mga sigalot sa Europe, sa Middle East at Asia. Nilalabanan ng mga manggagawa at mamamayan ang imperyalistang mga gera, digmang proxy, pasistang pang-aapi, pagkakaltas ng pondo sa serbisyo publiko, tumataas na mga presyo, at pinalalakas ang kanilang boses para sa mas mataas na sahod at iba pang kagyat na demokratikong mga kahingian.

Batbat ng krisis sa ekonomya at pulitika ang naghaharing sistema sa Pilipinas. Ang sosyo-ekonomikong kalagayan ng ilampung milyong Pilipino ay bumubulusok dahil sa walang tigil na pagbagsak ng lokal na ekonomyang nakaasa-sa-import at nakatuon-sa-eksport. Ang tuluy-tuloy na paghina ng lokal na produksyon sa agrikultura at industri ay nagreresulta sa tumataas na disempleyo at malawakang dislokasyon pang-ekonomya. Sa kabilang banda, ang dayuhang kapitalistang tubo at yaman ng lokal na oligarkiya ay patuloy na lumalaki mula sa pagsasamantala sa mga manggagawa at likas na yaman, at mula sa pampublikong paggastos at ayudang pinondohan ng utang. Tumindi ang korapsyon at pampulitikang panunupil sa ilalim ng burukrata-kapitalista at pasistang rehimen ni Marcos. Ang naghaharing sistema ay batbat ng patuloy na sumisidhing krisis pampulitika. Ang pangangayupapa ng rehimeng Marcos sa heopulitikal na interes ng US ay humahatak sa bansa sa alimpuyo ng inter-imperyalistang gera.

Ang lumulubhang krisis sa ekonomya at pulitika ng naghaharing sistema sa ilalim ng rehimeng Marcos ay patuloy na nagtutulak sa mamamayang Pilipino na kumilos at maglunsad ng kolektibong pakikibaka para ipaglaban ang kanilang kagyat na mga kahingian. Lumilikha ito ng higit na paborableng kundisyon para umugat ang Partido nang mas malalim at mas malapad sa masa para mapamunuan sila sa kanilang pakikibaka laban sa rehimeng US-Marcos.

I. Sa gitna ng kapitalistang istagnasyon, pinapaypayan ng imperyalismo ang mga gera at inuudyukan ang paglaban

Ang kapitalistang mundo ay hinahambalos ng mga sigalot na nagmumula sa mga kontradiksyon sa pagitan ng monopolyong burgesya at proletaryado, sa pagitan ng imperyalismo at mamamayan ng aping mga bayan, sa pagitan ng imperyalismo at mga bansang naggigiit ng pambansang soberanya, at sa pagitan ng magkakatunggaling imperyalistang kapangyarihan. Sa ngayon, ang mabilis na tumitinding inter-imperyalistang sigalot ang bumubuo sa pangunahing kontradiksyon na humuhubog sa kasalukuyang pandaigdigang sitwasyon, habang nanunulsol at nagtutulak ng mga gera ang imperyalismong US sa iba't ibang bahagi ng mundo.

Patuloy na gumegewang ang kapitalistang sistema dahil sa labis na produksyon ng mayor na mga kalakal, kung saan ang tuluy-tuloy na sobra-sobrang kapasidad ay nagtatambak ng hindi mabentang imbentaryo ng mga produktong manupaktura (kabilang ang pangkonsumong elektroniks, mga kagamitang pambahay, kotse, makinarya, bakal at materyal sa konstruksyon) at produktong pang-agrikultura (soy beans, trigo, mais at iba pa). Nagreresulta ito sa matinding kapitalistang kompetisyon para agawin ang kontrol sa mga merkado, gayundin ang pinagkukunan ng hilaw na materyales para maibaba ang gastos sa paglikha ng mas maraming kalakal. Ang ibinubunga nitong pagkabangkarote, pagsasanib at pagbili ay humahantong sa higit na konsentrasyon ng kapital sa kamay ng iilang monopolyo.

Nananatiling batbat ng krisis sa ekonomya at pinansya ang pandaigdigang kapitalismo. Mahigit isa't kalahating dekada na itong subsob sa istagnasyon ng mabagal na paglago, kung saan maraming nangungunang kapitalistang bansa ang palagiang nasa bingit ng resesyon. Bigo ang "rebanse" pagkatapos ng pandemya na abutin ang dating antas ng produksyon. Ang pandaigdiang paglago ng ekonomya ay hindi inaasahang lalagpas sa 3% ngayon at sa susunod na taon. Mabilis na nawawasak at naaagnas ang produktibong mga pwersa sa gitna ng mga pagsasara at tanggalan. Nagdurusa ang mga manggagawa at masang anakpawis sa bumabagsak na kalagayan sa ekonomya habang ang pinakamalalaking kapitalistang bilyunaryo ay patuloy na nagkakamal ng yaman. Ang lumalalim na limitasyon sa kakayahang bumili ng uring manggagawa ay lumilikha ng bara sa pagkonsumo relatibo sa produksyon. Ginagambala ng lumalagong proteksyunismo at heopulitikal na tensyon ang daloy ng palitan at lumilikha ng mga sagka sa merkado na nagpapatindi lamang sa labis na produksyon.

Tulad ng dati, ang kabuuang demand ay itinutulak ng utang at hindi ng tumataas na sahod at kakayahang bumili ng uring manggagawa. Lumobo ang pandaigdigang utang tungong $322.9 trilyon, na tumaas nang $12 trilyon sa unang tatlong kwarto ng 2024. Katumbas ito ng 326% ng pandaigdigang gross domestic product (GDP). Ang malaking tipak ng dayuhang utang noong 2024 ay napunta sa pagpopondo sa mga proyektong imprastruktura na nagbigay daan sa pagpasok ng multinasyunal na mga kumpanya, kabilang ang ngayo'y pinapakete sa ilalim ng tinatawag na "green economy" (solar, mga proyektong nukleyar atbp). Noong 2023, ang kabuuang $1.4 trilyon ay napunta sa pagbabayad ng dayuhang utang. Higit 35 bansa ang nilulumpo ng utang at nasa peligrong hindi makapagbayad. Lumilikha ng ispekulatibong bula sa mga stock, real estate, at maging sa mga cryptocurrency ang pinalolobong sektor ng pananalapi.

Nananatiling nasa istagnasyon ang ekonomya ng US kung saan ang paglago ay inaasahang aabot lamang sa 2.7% ngayong taon. Pasan nito ang $35.5 trilyong utang na 123% ng kabuuang laki ng ekonomya nito. Ayon sa upisyal na mga estadistika, nasa 16 milyong Amerikanong manggagawa ang wala o kulang sa trabaho, ngunit ayon sa independyenteng pagtataya ay nasa 110 milyon ang walang trabaho. Habang patuloy na nagkakamal ng yaman ang 20 bilyunaryong Amerikano na may hawak na $2.7 trilyon, tinatayang 43 milyong Amerikano ay nabubuhay sa kahirapan, nagdurusa sa lumalalang kalagayang sosyo-ekonomiko sa gitna ng tumataas na implasyon, lumalaking utang ng sambahayan, mababang sahod, pagtaas ng bilang ng mga walang tirahan, at kawalan ng akses sa pampublikong pangangalagang pangkalusugan. Pansamantalang nasusuhayan ang ekonomya ng US ng pagsikad ng merkado sa pinansya at stock sa US dahil sa pasok ng pandaigdigang salaping naghahanap ng ligtas na paglalagakan, ngunit delikadong pagsiklaban ng krisis sa pinansya.

Ang pinakamalalaking ekonomya sa Europe ay kumahaharap din sa istagnasyon. Matapos dumausdos sa resesyon noong nakaraang taon, ang ekonomya ng UK ay inaasahang lumago nang di lalagpas sa 1% ngayong taon. Inaasahang kikitid ang ekonomya ng Germany nang 0.2% ngayong taon mula sa 0.3% na pagbaba noong nakaraang taon, dahil sa mahinang demand para sa produktong manupaktura. Sa harap ng walang kapantay na pampublikong depisito, ang ekonomya ng France ay inaasahang lumago nang hindi lalagpas sa 1.1% ngayong taon, at 0.9% sa susunod na taon. Kinakaharap ng mga manggagawa at mamamayan ng Europe ang kawalang katiyakan sa trabaho, lumulubhang kalagayan sa pamumuhay, kundisyon sa trabaho, paghihigpit ng sinturon, na nagresulta sa lumiliit na akses sa serbisyong panlipunan, at kulang na sahod na hindi kayang umagapay sa tumataas na halaga ng pamumuhay.

Ang ekonomya ng Japan ay nananatiling nasa matagalang istagnasyon. Tinatayang lalago ito nang mas mababa pa sa 1% ngayong taon. Nilulumpo ito ng $8.6 trilyong utang na mahigit 250% ng ekonomya nito. Ang ekonomya ng China ay inaasahang lumago nang hindi hihigit sa 5% ngayong 2024, mas mabagal kumpara sa nakaraang taon at pinakamabagal mula dekada 1990. Inuuga ito ng krisis sa real estate sa gitna ng sobrang suplay ng pabahay, lumiit na pamumuhunan at utang na di nababayaran ng mga debeloper sa real estate, tumataas na utang ng sambahayan at bumagal na lokal na paggastos sa konsumo. Sa gitna ng pangkalahatang pagtumal ng pandaigdigang ekonomya, naghahanap ang China ng mga paraan na pasiglahin ang kanyang ekonomya sa harap ng labis na produksyon na likas sa kapitalismo kung saan lagpas ang kakayahan ng mga produktibong pwersa na lumikha ng mga kalakal kaysa sa kakayahang ikonsumo ito ng merkado. Nahaharap na ito sa mga kontradiksyon na likas sa landas ng pag-unlad ng kapitalismo.

Ang malaking mayorya ng mga bansa sa Asia, Africa at Latin America ay nananatiling atrasado at agraryo, at nagsisilbing taga-eksport ng hilaw na materyales, o bilang taga-suplay ng murang lakas-paggawa para sa mga korporasyong multinasyunal. Ang pandaigdigang kapitalistang istagnasyon ay nagresulta sa mas mababang demand para sa murang eksport, at nagpabagal sa dayuhang pamumuhunan sa pagmamanupakturang assembly-line. Labis silang pinahihirapan ng tumataas na depisito sa palitan at antas ng utang. Nagdurusa ang mayorya ng mamamayan sa lumulubhang kalagayang sosyo-ekonomiko, na kinatatampukan ng kahirapan, kagutuman, kamangmangan, malnutrisyon, at sakit, at ng matitinding epekto ng mga sakunang dala ng pagbabago sa klima, na bunga ng ilang taong imperyalistang pandarambong sa kanilang mga bansa.

Pinatitindi ng pandaigdigang kapitalistang istagnasyon ang mga sigalot sa ekonomya at pulitika sa pagitan ng mayor na imperyalistang mga kapangyarihan. Habang patuloy na itinutulak ng US ang mga patakarang neoliberal para buksan ang ekonomya ng mga malakolonya at ng mga kapitalistang bansang katunggali nito, nagpapatupad ito ng dumaraming hakbanging proteksyunista sa nakaraang isa't kalahating dekada, sa tangka na muling pasikarin ang lokal na produksyong industriyal.

Nagbuhos ang gubyerno ng US sa ilalim ni Biden ng halos $40 bilyon para suportahan ang produksyon ng semikonduktor na may layuning kontrolin ang 30% ng pandaigdigang suplay, at direktang tapatan ang Taiwan at Japan. Tinaasan nito ang tantos ng taripa sa iba't ibang tipo ng mga produktong inaangkat mula sa China. Dagdag dito, nagpataw ito ng paghihigpit sa ekonomya at pinansya sa Russia, na may partikular na layuning bawasan ang eksport ng Russia ng langis at natural gas sa Europe. Ang papasok na presidente ng US na si Trump ay nagdeklara na ng mga plano para higit pang itaas ang taripa ng China, gayundin sa inaangkat na mga produkto mula sa Mexico at Canada.

Ang tulak ng US para sa proteksyunistang mga hakbang ay tinapatan na ng mga kontra-hakbang ng imperyalistang mga katunggali nito. Sa inisyatiba ng Russia at China, ang BRICS (Brazil, Russia, India, China at South Africa) ay kamakailang pinalawak para saklawin ang apat pang mga bansa (Egypt, Ethiopia, Iran at United Arab Emirates), liban pa sa idineklarang plano na magdagdag ng 13 "katuwang" na bansa. May mga pagsisikap din na paunlarin ang alternatibong sistemang pampinansya tulad ng inisyatibang BRICS cross-border payment (sistema ng bayaran ng mga bansa), salaping digital ng mga bangko sentral, at iba pang sistema para pasiglahin ang kalakalan na hindi nakatali sa dolyar ng US, na bumabawas sa bulnerabilidad ng mga ito sa panggigipit ng US.

Ang nagiging masidhing kumpetisyon sa ekonomya na nagmumula sa tangka ng monopolyong burgesya ng US na pigilan ang estratehikong pagbagsak nito ay humantong na sa tumitinding mga sigalot-militar. Ang imperyalistang US ang pinakamapanggera sa lahat ng imperyalistang kapangyarihan habang tinatangka nitong balyahin ang mga karibal sa hangaring muling itatag ang sarili bilang natatanging superpower. Sa kasalukuyan, nangunguna ito sa paglalako ng mga gera sa buong mundo. Aktibo nitong ginagatungan at inuudyukan ang mga gera na may layuning agawin ang estratehikong mga rekurso mula sa kontrol ng kanyang mga katunggali. Ang pagbabalik ni Donald Trump bilang pangulo ng US ay nagpabwelo sa paglitaw ng mga grupong neopasista sa US. Ang agresibong pagtutulak niya ng proteksyunistang mga patakaran sa US ay lalong gagatong sa hidwaang inter-imperyalista, kapwa sa China at Russia, gayundin sa tradisyunal na mga alyado ng US.

Sa pag-aarmas sa Ukraine at pagpusisyon ng mga armas malapit sa silangang hangganan ng bansa sa Russia, nagtagumpay ang US na upatin ang Russia na umatake noong 2022. Mula noon ay binigyan nito ang Ukraine ng higit $115 bilyon sa anyo ng ayuda, higit kalahati ay sa porma ng mga armas para patagalin ang gera sa layuning gasgasin ang Russia. Para higit na patindihin ang gera, "pinahintulutan" kamakailan ng US ang Ukraine na magpakawala ng mga misayl na mid-range patungong Russia, na tinapatan ng Russia ng kauna-unahang paggamit ng mga hypersonic na misayl.

Patuloy na sinusuportahan ng US ang gerang henosidyo ng Zionistang Israel laban sa mamamayang Palestino sa Gaza na pumatay na ng higit 45,000, kabilang ang 17,000 bata, at sumugat sa aabot sa 110,000 katao. Binigyan nito ang Israel ng halos $18 bilyong ayudang militar, kabilang ang mga bomba at misayl na ginamit ng Israel sa pambobomba at panganganyon sa Gaza. Inayunan at sinuportahan din ng US ang mga airstrike ng Israel laban sa Iran noong Oktubre, at laban sa Lebanon noong Nobyembre na pumatay sa 3,800 katao at sumugat sa halos 16,000. Nakipagsabwatan ang US sa Israel, Turkey, sa UK at mga pwersa sa NATO para itulak ang pagpapatalsik sa presidente ng Syria na si Bashar al-Assad (na nagpahintulot sa Russia na magpanatili ng base militar) at pagpapabagsak sa gubyernong Syrian. Mula noon, sinuportahan ng imperyalistang US ang pagsakop ng Israel sa Golan Heights, paglulunsad ng airstrike at pag-abante tungo sa sentro ng Syria, habang itinutulak ang mas malaking kontrol at impluwensya sa pagbubuo ng bagong gubyerno.

Habang pinapaypayan ang mga gera sa Ukraine at sa Middle East, ang mga pwersang militar ng US sa ibayong dagat ay tumutulak pangunahin sa tinatawag nitong rehiyong Indo-Pacific, alinsunod sa "pivot to Asia," na may prinsipal na layuning palibutan at ikahon ang China at targetin ang Democratic People’s Republic of Korea (DPRK). Patuloy nitong pinatitibay ang mga base militar sa Japan at South Korea, gayundin sa Pilipinas. Itinulak nito ang Japan na dagdagan ang gastos sa militar at palawakin ang mga pwersang militar nito para umagapay sa mga pwersang militar ng US. Ginagamit nito ang Pilipinas bilang base ng mga operasyon sa South China Sea sa layuning painitin ang sigalot sa China.

Patuloy ding inilulunsad ng US ang interbensyon sa pulitika at militar laban sa mga bansang naggigiit ng pambansang soberanya. Isinagawa nito ang lahat ng porma ng pagpapabagsak laban sa mga gubyerno sa Venezuela, Cuba at iba pang mga bansa sa Latin America. Tinatarget din nito ang Iran, na matatag na naninindigan laban sa interbensyon ng US sa Middle East.

Nag-uudyok ng mga pakikibakang masa at lahat ng porma ng paglaban ang imperyalistang krisis at mga gera. Naitatatag ang malalapad na alyansa sa pagitan ng mga kilusang anti-imperyalista ng mamamayan, gayundin ng mga gubyernong tutol sa interbensyunismo ng US. Tinanganan ng Venezuela ang inisyatiba sa pagtatatag ng isang anti-pasistang nakakaisang prente laban sa imperyalismong US.

Pumutok ang mayor na mga pakikibakang mangggagawa sa US at iba pang mayor na kapitalistang bansa para igiit ang mas mataas na sahod at mas maayos na mga kundisyon sa paggawa, kabilang ang welga ng 50,000 manggagawa sa daungan sa US noong Oktubre, at ng 33,000 manggagawa sa kumpanyang Boeing. Daan-daanlibong mga manggagawa ang nagwelga sa France bilang protesta sa kaltas badyet sa serbisyong publiko. Ang mga manggagawa ng Germany ay naglunsad ng pambansang welga noong Oktubre para sa mas mataas na sahod. Mayor na mga welgang manggagawa rin ang inilunsad sa Belgium, Finland, Italy, Spain, The Netherlands, Cyprus at iba pang mga bansa. Malalaking protestang manggagawa rin ang isinagawa sa South Korea para ipanawagan ang pagpapatalsik sa nakaupong presidente. Mayor na mga aksyong protesta rin ang patuloy na inilulunsad sa buong mundo para itulak ang pagwawakas ng pag-eeksport ng armas ng US sa Israel at ipanawagan ang pagtigil ng Zionistang henosidyo sa mga Palestino. Sa gitna ng malawakang protestang manggagawa, ang mga kundisyon ay higit na nagiging paborable, laluna sa mga kapitalistang bansa, para umusbong ang militanteng mga alyansa at konseho ng mga manggagawa para magsilbing malawak na nagkakaisang prente sa ipinaglalabang kahingian sa ekonomya at pulitika.

Sa mayorya ng mga bansa sa buong mundo na nananatiling malakolonyal at malapyudal ang kalagayan, ang malawak na masa ng manggagawa at magsasaka, malaproletaryado at petiburgesya at iba pang aping mga uri at sektor ay naglulunsad ng militanteng mga pakikibaka para ipaglaban ang kanilang mga karapatan sa ekonomya at pulitika, laban sa papet at korap na mga gubyerno. Inilulunsad nila ang lahat ng anyo ng paglaban para isulong ang kanilang adhikain para sa pambansang paglaya, partikular mula sa imperyalistang dominasyon ng US.

Patuloy na lumalawak ang mga kilusan at organisayong pangkapatiran ng mga mamamayan. Umaani sila ng mayor na mga tagumpay sa pagpapatupad ng mga resolusyon ng International People’s Tribunal hinggil sa internasyunal na makataong batas, kabilang na kaugnay sa kalagayan ng Palestine. Namamalas ito sa magkakasunod na pandaigdigang mga asembliya na pawang walang kapantay sa laki at lawak.

Ang mga pakikibaka para sa pambansang paglaya ng aping mga uri at mamamayan sa mga bansang malakolonyal at malapyudal ay kaagapay ng pakikibaka ng mga gubyernong nagtatanggol sa kanilang pambansang soberanya at lumalaban sa agresyon, interbensyon at subersyon ng imperyalistang US.

Patuloy ring nagsusulong ng armadong paglaban ang mga mamamayan sa palibot ng mundo na nakikibaka para sa pambansang paglaya. Ang mga pwersang rebolusyonaryo sa Palestine ay nananatiling matatag sa kanilang armadong pakikibaka laban sa pananakop ng Israel sa kanilang lupain. Ang mamamayang Kurdish ay naglulunsad din ng kanilang armadong paglaban para itatag ang isang nagsasariling bansa. Patuloy na lumalaban ang etnikong minoryang mga grupo at kanilang mga hukbo sa pasistang rehimeng Tatmadaw sa Myanmar. Patuloy na inilulunsad ang rebolusyonaryong armadong pakikibaka sa India para labanan ang brutal na gera ng pasistang rehimeng Modi. Patuloy ding pinamumunuan ng mga partido komunista ang armadong paglaban sa Turkey, Colombia, sa Pilipinas at iba pang mga bansa.